Dua

Az önce eşimle konuşuyorduk; evimizde bir yaşlımız (Tomalak-annemiz-80 yaşında) , bir kızımız(Gül-26-öğretmen), bir kızımız daha (Jully-13 x7=81 yaşında bir spitz), iki tane de oğlumuz vardı (birisi İbiş-5 yaşında bir muhabbet kuşu), (diğeri 3 yaşında bir persian=Efe). -Dı dedim çünkü oğlumuzun birisini (Efe) yaşamasını sağlamak amacı ile veterinerimize bir yuva bulması umuduyla bırakmak zorunda kaldık. Bırakmasaydık ne mi olacaktı? Hassas bir yapıya sahip olduğu için özel mama ile beslenmesi gerekirken; yeterli ekonomik koşulların olmayışı, normal mama ile beslemek zorunda kalışımız ve ikinci kez yağlı mamalardan dolayı idrar yollarında problem yaşaması ; üçünçü bir kez daha tekrarlanırsa yaşamına malolacaktı ve sebebi de biz olacaktık muhtemelen.
Neyse! Ben ne yazmak için başladım nerelere gitti konu. Dua demiştik değil mi ? Az önce (şu anda çok önce oldu) demiştim...İşte o zaman diliminde gelişen ayrılık konusundaki bir konuşma sonucunda eşim ; Allah'ın beni ondan ayırmaması için dua etmemi söyledi. Sanırım ben garip bir insanım, oldum olası kendim için dua etmek içimden gelmemiştir. Bir başkası için o kadar kolaylıkla dua eden ben, iş kendim için bişey istemeye geldiği zaman neden se dilim susar, içim sıkışır ve herseferinde mutlaka bir bahane bulup kaytarmanın yolunu bulurum. Sanki kendim için dua edersem ''yıkamadığım saplantılarım, vazgeçemediğim yada putlaştırdığım bir takım arzularım varmış'', ''hala koşulsuz teslimiyeti hazmedememişim, bana şunu verirsen seni severim'' gibi bir koşul ortaya koyuyormuşum zannederim. Ya da Sevgilime: sevgisinin karşılığı olarak istemeden bana verdiği bütün herşeyi unutarak;'' daha fazlasını da isterim, bu bana yetmiyor'' demek miş gibi gelir nedense.
Oysa bir başkası için dua etmek öylemi? O zaman sevdiğinin, senin sevdiklerini de sevmesini dilemek, onların da sizin sevginize ortak olmalarını istemek gibi bir anlamı mı oluyor acaba?